Wat een bananentoestand is dat. Gewoon sta je op een dag op, je gaat naar een gebied en begint als een wilde te occuperen. Alsof neks no fout. Ja, ik heb geen grond en heb het moeilijk, dus ik mag het doen. Hoe haalt men in zijn hoofd om andermans bezit in te pikken en dan ook nog eens zonder schaamte beweren dat men er recht op heeft? Niet omdat je een perceel schoonmaakt en zelfs bouwklaar maakt, wil dat zeggen dat je ineens de rechtmatige eigenaar ervan bent. Deze taferelen lijken alleen in een bananenrepubliek mogelijk te zijn.
Aan de andere kant kan men enig begrip opbrengen voor de kreten van onze medeburgers. Maar dit begrip verdwijnt als sneeuw voor de zon als men ziet op welke manier occupanten te werk zijn gegaan. Dit wordt niet getolereerd! Dat zei vicepresident Ronnie Brunswijk. Maar het kan niet bij zeggen blijven. Als we in een geordende samenleving leven, dan moet de procedure om grond of een woning aan te vragen op een geciviliseerde wijze mogelijk zijn. De politiek moet ver wegblijven van het ‘woning- en grondverdeelbeleid’. Het kan niet zo zijn dat de burger alleen na lidmaatschap van een bepaalde politieke partij een woning of een perceel kan krijgen.
Het moet eens opgehouden zijn met het likken van en slijmen bij regeerders in de hoop een stuk perceel te kunnen bemachtigen. Hoe vaak roept men niet dat elke Surinamer recht heeft op een stuk grond? Maar wanneer deze Surinamer daadwerkelijk een stuk perceel, een stuk zekerheid wil, dan moet die hemel en aarde bewegen om over een bereidverklaring te kunnen beschikken. En bereidverklaringen zijn politieke lokkertjes, zeker in tijden van verkiezingen. Het is erg dat een burger op zo’n wijze decennialang aan het lijntje is gehouden, terwijl partijbonzen soms hectaren grond verkrijgen via de politiek.
De politie heeft intussen de groep occupanten ontruimd. Wat is dan de volgende stap? Zal men de occupanten ‘belonen’, omdat het om een groep gaat van een bepaalde politieke partij? Alle ogen zijn nu gericht op de leiding van het land. Er zijn personen die inderdaad al jaren wachten op een stuk grond om zelf te kunnen bouwen. Of dat bouwen nu met de verhoogde prijzen van bouwmaterialen gaat lukken is een grote vraag, maar als er beschikbare gronden zijn geef die aan burgers die hebben aangevraagd en voldoen aan de criteria.
Op 1 oktober 2021 is de launch geweest van de grondregistratiewebsite van de overheid. Enkele duizenden burgers hebben zich geregistreerd. Zullen zij nu eindelijk worden geholpen aan een perceel zonder te likken of te slijmen? Of moeten ze ook gaan occuperen om vervolgens als groep percelen toegewezen te krijgen, uiteindelijk in de hoop hun stem te krijgen?
In iedere verkiezingscampagne wordt beloofd dat de huisvestingsproblematiek en het grondbeleid anders zullen worden aangepakt. Maar toch blijkt iedere keer weer dat je maar moet likken en slijmen om als ‘normale’ burger aan een stuk grond te komen. Dit moet nu wel echt eens ophouden. De gronden zijn niet van slechts een klein groepje, maar van iedere burger.
Het project van Dalian en vele andere projecten zijn bedoeld voor de lagere inkomensgroepen en zaterdag is het meer dan duidelijk geweest dat niet alleen de lagere inkomensgroepen een woning toegewezen hebben gekregen. Wanneer men behoort tot een “lagere inkomensgroep”, is zo iemand niet in staat een Audi, Prado of de nieuwste Toyota Harrier te rijden. Zaterdag is ook duidelijk geworden dat een grote groep die in aanmerking is gekomen voor een perceel en/of woning uit NDP’ers bestaat. Dat hebben de woningeigenaren niet ontkend. De houding dat men niet moet kijken naar wat men rijdt werd ook duidelijk getoond door de woningeigenaren.
Deze actie van de occupanten moet zeker een ‘eyeopener’ zijn voor de regering dat de behoefte voor een stuk perceel groot is. De vele occupanten hebben duidelijk gemaakt dat het een nood is die hen ertoe dwingt deze handeling te plegen. Ze zijn niet meer instaat om de huur te betalen. Dat rechtvaardigt het kraken van woningen absoluut niet, maar het dwingt wel om te kijken naar de woningnoodproblematiek. De politie moet te allen tijde optreden tegen occupatie om de samenleving duidelijk te maken dat er wetgeving is voor dit vraagstuk, want we hebben allemaal gezien wat er is gebeurd te Texas, Leiding en Sunny Point.
Het registreren van woningzoekenden via de website van de overheid is positief te noemen. Door de jaren heen zijn er zoveel registraties geweest van personen die een perceel zoeken. Het trieste is dat vrienden letterlijk gratis lappen grond krijgen en daarbij bogo bogo geld mee verdienen door die te verkavelen en dezelfde percelen voor 20.000 euro te verkopen. Met staatseigendom wordt geld verdiend. De vele verkavelingsprojecten zijn een bewijs daarvan. Ze worden onder de mom van ‘landbouwactiviteiten’ uitgegeven aan politieke vriendjes en na enkele jaren zie je er huizen opstaan en geen groenten en of grazende koeien.
