Wij hebben allen jeugdherinneringen aan de Sinterklaasliedjes “Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje aan” en “Sinterklaas, gooi wat in mijn schoentje, gooi wat in mijn laarsje, dankjewel Sinterklaasje”. Wij hoopten ’s morgens mooie cadeautjes in onze schoenen te vinden. Als kind geloofde je natuurlijk dat Sint was langs geweest, maar vrij snel was je jouw kinderlijke onnozelheid kwijt, want je ontdekte dat je hard moest werken om cadeautjes te kunnen kopen en dat geld niet door een schoorsteen valt – of in Suriname door een brievenbus binnenvalt.
Hoe komt het dat Surinaamse politici kennelijk nog in hun kinderlijke onnozelheid leven? Die politici geloven nog steeds dat Sinterklaas bestaat en dat zij de Surinamers als kinderen blij kunnen maken met cadeautjes.
Partijprogramma’s als Sinterklaaslijstjes
Dit gedrag van Sinterklaas bij politici komt nu, met de verkiezingen voor de deur, hevig naar boven. Deze week hebben 15 partijen zich geregistreerd bij CHS en zij hebben onder andere hun partijprogramma’s ingeleverd. Alle 15 programma’s hebben het over “goede en soms gratis zorg, goede en veel wegen, overal subsidies” en nog meer van dit soort mooie cadeautjes.
13 van de 15 hebben niet eens kunnen inschatten wat de kosten of prijs zijn van al die cadeautjes die als spiegeltjes en kraaltjes uit de koloniale tijd aan het volk zijn beloofd. Bizar, schandalig en bijna schofterig naar het volk toe.
Alleen 2 partijen, DA’91 en VLS, hebben moeite gedaan om een bedrag te noemen dat zij willen investeren in de komende vijf jaren voor al die cadeautjes. Van hen hebben wij gehoord hoeveel miljard USD zij willen investeren, maar zij hebben – net als de andere 13 partijen – niet kunnen aangeven waar al het geld vandaan moet komen.
Dus niemand kan vertellen waar het geld vandaan komt, en 13 partijen kunnen niet eens aangeven om hoeveel geld het gaat. Hier zie je dat de politici dus geloven in Sinterklaas. Dit is het grootste probleem van Suriname. Al die plannen kunnen dus direct de prullenbak in. Het geeft het niveau van de politici aan en is een bewijs van gebrek aan kwaliteit. Je kan toch nu al zien dat deze politici niet in staat zullen zijn om het land te leiden?
Rol van het volk, analisten en journalisten
De politici hebben hun standaard “belazer”-praktijken laten zien. Dat was helaas ook niet anders te verwachten.
De politici zullen hiermee wegkomen als Suriname het toestaat. Nu is het de tijd en de beurt aan het volk, de analisten en journalisten om de politici te ondervragen en hun gedrag bloot te leggen. Als het volk, de analisten en journalisten straks na mei 2025 gaan klagen dat de politici niet leveren, dan is dat mede hun eigen schuld, want je kan nu al zien dat al die plannen fake en lege hulzen zijn.
Hoe komt het dat je deze lege hulzen nu gelooft en – erger nog – dat je ze ook aan het volk gaat “verkopen”? Je biedt de politici alle ruimte om hun onzin te herhalen.
Huiswerk
Nu de plannen bekend zijn, maar de kosten en financiering onbekend zijn en het al helemaal niet duidelijk is waarmee al die spiegeltjes en kraaltjes betaald zullen worden, moeten alle politici nu huiswerk krijgen om twee vragen te beantwoorden:
Wat gaan al die cadeautjes, spiegeltjes en kraaltjes kosten?
Hoe ga je die cadeautjes, spiegeltjes en kraaltjes betalen?
Alleen als de politici deze twee vragen kunnen beantwoorden en hun antwoorden “verifieerbaar” zijn door deskundigen, kunnen wij reële verwachtingen en hoop hebben dat verbetering mogelijk is.
Nog steeds slechts ‘mogelijk’, want na de verkiezingen kunnen zij alsnog hun beloften niet nakomen. Om in te schatten of de plannen kans van slagen hebben, moeten we ook het plan van aanpak beoordelen: een soort fasering en stappenplan. Ook dit ontbreekt in haast alle plannen, behalve bij DA91. Zij spreken over fasering: een fase vóór de oliedollars en een fase ná de oliedollars – wat op zich redelijk klinkt.
Surinaamse politici lijken liever lui dan moe te zijn. In plaats van moeite te doen om een goed doortimmerd programma en plan op te stellen, verzinnen zij andere liedjes. Zij lijken stiekem te willen zingen:
“Zie ginds komen de FPSO’s uit Parijs aan” en “Pouyanne, gooi wat in mijn schoentje, gooi wat in mijn laarsje, dankjewel Pouyanne.”
Hikmat Mahawat Khan
P.S. Voorlopig is dit mijn laatste bijdrage. Ik ga met reces in verband met de Ramadan.
