Dinsdag 26 februari was een rustige dag. Er waren uitstapjes gepland naar de volksbuurten. Ik kon niet meegaan. Ik had allerlei vergaderingen, onder andere met de staf van het Instituut voor Dekolonisatie van Venezuela. Dat is een nieuw instituut dat onderzoek, training en maatschappelijke discussie gaat organiseren. Ze hebben een staf van twaalf mensen. We hebben uitgebreid gesproken over hun geschiedenis en de geschiedenis van het Instituut voor Dekolonisatie in Suriname. We hebben in kaart gebracht waar we informatie kunnen uitwisselen om van elkaar te leren en hoe we kunnen samenwerken.
Voor de Venezolanen is het begin van hun revolutie op 27 februari 1989. Ze noemen het de Caracuzo (de grote klap in Caracas). Toen brak er een volksopstand uit tegen de neoliberale regering van Carlos AndrƩs PƩrez. De opstand werd hardhandig onderdrukt met duizenden doden als gevolg. De militairen hadden de opdracht om op het volk te schieten, maar een eenheid onder leiding van Hugo ChƔvez weigerde dat bevel uit te voeren. De rest van het leger deed mee aan de moordpartij.
ChƔvez zegt dat dat het begin was van zijn revolutionaire beweging, omdat ze toen zijn begonnen om een organisatie in het leger op te zetten die in 1992 een mislukte coup pleegde. ChƔvez kwam uiteindelijk in 1998 aan de macht via verkiezingen. Hij verwees altijd naar de Caracuzo als het beginpunt van de Bolivariaanse revolutie.
Aan het eind van de middag was tegenover het hotel een groot evenement met president NicolĆ”s Maduro als spreker. Er waren zo’n duizend mensen aanwezig. Maduro zat achter een tafel met verschillende sprekers uit de People Assembly. Na iedere speech scandeerde het publieke ritmische leuzen in het Spaans. Af en toe sprong de Afrikaanse zanggroep in. Het was een hele vrolijke en energieke bijeenkomst.
Maduro hield een lange speech die afgewisseld werd met videofragmenten op televisieschermen die overal waren opgesteld. Die fragmenten gingen over de situatie aan de grens met Colombia. Een Colombiaanse reporter aan de Colombiaanse kant van de grens met Venezuela laat zien hoe gemaskerde mannen flessen met benzine klaarmaakten om Molotovcocktails te maken die ze gooiden naar de militairen aan de Venezolaanse kant die zich beschermen met wapenschilden. De reporter liet ook zien dat er lege trucks in brand werden gestoken door de gemaskerde mannen. Er zat geen voedsel in. In de Westerse media worden deze beelden niet getoond, omdat daar het verhaal is dat het geweld van de Venezolaanse kant komt.
De speech van Maduro was educatief en informatief. Hij geeft feiten en een analyse van wat er aan de hand is. De coup verloopt niet zoals gepland. Amerika dacht dat als Juan GuaidĆ³ zich zou uitroepen tot president met steun van Trump het volk van Venezuela dan massaal in opstand zou komen tegen Maduro. Dat is niet gebeurd.
Vervolgens lanceren ze verhalen over vele militairen die zouden overlopen om de indruk te wekken dat het leger niet achter Maduro staat. Ook die opgeblazen verhalen hebben niet geleid tot een splitsing in het leger zoals ze hoopten. Hun laatste hoop was een militaire invasie, maar GuaidĆ³ en Trump zijn er niet in geslaagd om dat voor elkaar te krijgen.
Kortom, de coup is mislukt. Het enige is nu het leven van de gewone Venezolaan zo zuur mogelijk maken via economische boycot.
Na de bijeenkomst ging iedereen naar huis.
Sandew Hira
