In de afgelopen weken is de discussie over de rijstprijs per baal in Suriname zo hoog opgelopen dat Potros Santokhi als prijsbepaler moest optreden. Ik heb eerder in deze krant een artikel geschreven over de scheefheid van de lokale rijstprijs en de exportprijs voor Surinaamse rijst.
Opmerkelijk genoeg is de lokale prijs voor Surinaamse rijst hoger dan de exportprijs. Waarom exporteert men dan nog? Maar goed, er zijn weer grootse ontwikkelingen op het gebied van de rijstlandbouw en de prijs van Surinaamse rijst.
De rijstprijs zou normaal op basis van vraag en aanbod tot stand moeten komen, maar zowel vragers als aanbieders kwamen er recent samen niet uit. De vragers boden SRD 650 per baal en dit vonden de boeren uitbuiting. Toen kwam de reddende engel, Potros Santokhi, en die bepaalde dat de prijs rond de SRD 800 per baal moest zijn. Een politicus die nooit een aar rijst in de grond heeft gestopt maar zonder veel meer wist dat de prijs van Surinaams rijst SRD 800 moest zijn.
Als politici prijzen gaan bepalen dan wordt het interessant. Bemoeienis van politici met het bepalen van prijzen kennen we uit de voormalige Sovjet-Unie, zoals gebruikelijk binnen de communistische planeconomie. En we weten allemaal wat die oude planeconomie tot gevolg heeft gehad; grote hongersnoden, vernietiging van grote groepen boeren en hun gemeenschappen, vernietiging van sectoren in de economie en nog veel meer excessen. Hoewel dit dus niet meer van deze tijd is doen we in Suriname weer zoals toen, een politicus, Potros Santokhi, werpt zich als held op, iemand die nog nooit een rijst aar in de grond heeft gestopt, bepaalt de prijs. Opmerkelijk!
De prijssituatie
De situatie is volgens mij nu de volgende: de boeren hebben een prijs nodig van ver boven de SRD 1000 om hun kosten te dekken, wellicht nog wat over te houden voor herinvesteringen en wat spaarcenten, maar de opkopers weigeren die prijs te betalen.
De internationale rijstprijs is in een maand tijd met minimaal 10 procent gestegen. India exporteert, als grootste rijstexporteurs, geen rijst meer sinds juli, dat is dus al maanden het geval. Exportstop. Als de rijstprijs op de internationale markt stijgt dan zou je mogen verwachten dat deze prijsstijging ook de Surinaamse rijstboer bereikt en de opkopers ook een betere prijs willen betalen voor Surinaamse rijst om bijvoorbeeld te kunnen exporteren. Maar dat gebeurt niet. Er is dus sprake van uitbuiting van de Surinaamse rijstboer door de roofkapitalistische opkopers.
Als de prijs stijgt gaat de inflatie toenemen
De keerzijde van dit hele gedoe met de Surinaamse rijstprijs is dat een toename in de rijstprijs, de lokale rijstprijs, die nu al raar genoeg hoger is dan de exportprijs, het volk zwaar gaat raken. Dit had ik in een eerder artikel ook al beschreven.
Dit betekent dus dat de inflatie via de rijstprijs gaat toenemen en de koopkracht zo nog meer achteruitgaat. Maar niet de rijstboer is de boosdoener maar de tussenhandelaar, de roofkapitalistische tussenhandelaar is de prijsknopendraaier in de hele prijsketen.
Wat moet de rijstboer doen?
De overheid moet zich er niet mee bemoeien. Politici als prijsbepalers richten veel meer schade aan dan dat ze wat oplossen. Wat de boeren moeten doen is hun poot stijf houden. Als ze dit keer samen een vuist maken kunnen ze veel winnen. De schade voor de exporteurs en pelmolenaren gaat veel groter zijn dan de schade voor de boer. Alle onverkochte rijst goed opslaan en samen optrekken hierin.
In het ergste geval zouden de boeren onder of tegen kostprijs hun rijst moeten dumpen op de lokale markt. Dan daalt de rijstprijs lokaal en zal inflatie uitblijven. Het volk van Suriname heeft daar veel aan en zal de boer dankbaar zijn in deze dure tijden waarin de koopkracht iedere dag verder erodeert.
De Surinaamse rijstboeren, vooral de kleinere familiebedrijven, moeten zich dit keer niet laten uitbuiten. Het is tijd voor een eerlijke rijstprijs. Het is toch raar dat de exportprijs lager ligt dan de lokale prijs voor rijst? Allemaal doordat de tussenhandelaren de lokale prijs opdrijven.
Rijstboeren, maak een vuist, bundel de krachten, stel uw toekomst veilig
De boeren zouden weer en meer in coöperaties moeten denken en handelen, in coöperatie vorm pelmolens opzetten en in coöperatie vorm zelf de export doen. Er zijn genoeg inkopers in het buitenland die klaarstaan om de Surinaamse rijstboer een eerlijkere prijs te bieden om hen te helpen zelf te exporteren als de roofkapitalisten blijven uitbuiten. Dus het is ook tijd dat de rijstboer ook de exporteurs tegen het licht houden. Het kan niet zo zijn dat de exportprijs lager ligt dan de lokale prijs voor rijst, dan is er iets goed mis.
Dus tijd dat de tussenhandelaren, de roofkapitalisten, zich blijven verrijken ten koste van de in de zon hardwerkende rijstboer, moet voorbij zijn. Voor eens en voor altijd!
Als Suriname niet wil verhongeren dan is het van groot belang stil te staan bij de prijsopdrijving door de tussenhandelaren want daar zit de oorzaak en niet bij wat de rijstboer vraagt voor de productie van een baal padie.
Dr. Ashwin Ramcharan RO
