Tien jaar lang werd door de huidige coalitie als toenmalige oppositie geroepen dat de regering-Bouterse de persvrijheid vertrapt en zelfs censureert. Niks deed de vorige regering goed, zo leek het wel. Nu hebben we het geval van collega-journalist Jason Pinas gehad, die door lijfwachten van de vicepresident van Suriname is mishandeld en nu zelfs twee handgranaten onder zijn auto aantrof. Het zijn diezelfde mensen die toen moord en brand schreeuwden, die nu als het graf zwijgen.
Het onderzoek van het Openbaar Ministerie naar de mishandeling van Pinas heeft menig persoon de wenkbrauwen doen fronsen, ook bij de advocatuur. Ondanks de lijfwachten van de vicepresident schuld hadden bekend, werden ze heengezonden met een simpele sorry. Pinas was zelfs van zijn mobiele telefoon beroofd.
De vicepresident bleef in deze zaak buiten schot. A no mi. Het zijn de lijfwachten, Pinas was tot in mijn auto, aldus de vicepresident in De Nationale Assemblee. Dit blijkt inmiddels een grote leugen te zijn. In een zichzelf respecterende democratie zouden er sancties getroffen worden tegen zulke functionarissen. Suriname lijkt helaas een schijndemocratie te zijn.
De journalisten en overige mediawerkers laten het er niet bijzitten. De vinger wordt zeker aan de pols gehouden. De verijdelde aanslag op collega Jason, is een aanslag op de totale pers in Suriname, een aanslag op onze democratische rechtsstaat waarin de pers een belangrijke pijler is in het systeem van checks and balances.
Een aanslag op Jason is een poging tot moord en als we de analyse van een expert lezen, dan zien we dat het geen afschrikmiddel was. Het trieste is wel dat er hierop dom wordt gereageerd, terwijl we juist op scherp moeten zijn. In andere landen waar aanslagen worden gepleegd op journalisten, is men in rep en roer, maar in Suriname wordt de journalist verweten zelf handgranaten te zetten op z’n erf alsof het iets is dat men gewoon bij omu kan gaan kopen. Wat zijn we toch een zielig volk om zo te reageren.
Nieuwjaar, nieuw…?
We zijn gewend dat mensen bij ieder nieuwjaar nieuwe voornemens hebben en ernaar zullen streven om dat voor mekaar te krijgen. Helaas hebben we gezien dat de huidige regering geen noemenswaardige voornemens heeft gesteld. Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) wordt wel iedere keer opgeworpen als een verworvenheid. Echter moeten we niet vergeten dat het Suriname slechts ademruimte geeft om zaken op orde te stellen. Onze economie ziet er niet goed uit en onze leningen worden niet vanzelfsprekend afgelost. Er is veel werk aan de winkel en dat zal gepaard gaan met de nodige maatregelen en met technische ondersteuning van het IMF.
Ook het feit dat de koers plots is gedaald en nu bijna weer de richting SRD 21 gaat voor een US$ 1, zegt al dat er veel meer zal moeten gebeuren. Een strak beleid waar alle neuzen in één richting staan is noodzakelijk. Ook is er sterk leiderschap nodig. Helaas merken we dat dit bij deze regering zoek is. Het lijkt alsof we ‘twee presidenten’ hebben in plaats van één president. Er worden twee soorten beleid gevoerd, waarbij de prioriteiten helemaal anders lijken te zijn. Men zegt dat “we één zijn” en “samen één regering vormen”, maar in de praktijk vertaalt dat zich anders. Het volk ziet het en ziet duidelijk dat er geen eenheid van bestuur is.
Er is wel eenheid en solidariteit onder de journalisten wanneer het om Jason Pinas gaat, wanneer het gaat om aantasting van de democratie en de persvrijheid. Het is jammer dat de president zijn eigen kracht niet heeft kunnen tonen door de vicepresident te wijzen op zijn fouten en ook nog toe te laten dat er in het hoogste college van het land wordt gelogen.
Als de mishandeling van Jason Pinas serieus was genomen, zoals dat moet waren hij en zijn familie niet bedreigd met de dood. Door deze kwestie met de mantel der liefde te bedekken, handelingen van een partner niet af te keuren en te proberen om die zo snel mogelijk te laten wegmoffelen, heeft deze regering bijgedragen aan de aantasting van onze persvrijheid.
Suriname was een land waar met trots werd geslagen op de borst, dat het heel goed staat op de wereldindex voor persvrijheid. Helaas onder deze regering is de persvrijheid aangetast. We moeten niet vergeten dat nooit in de historie van Suriname, journalisten een vicepresident hebben geboycot. Bij God en in Suriname lijkt alles mogelijk te zijn!
